De zaakvoersters, Sarah Beunnens (29) en Ilse Wauters (34) verbouwden zes jaar geleden de schuur van een boerderij langs de Steenweg op Vilvoorde om er een kinderopvangverblijf op te starten. Ze investeerden meer dan 100.000 euro in de renovatiewerken. Ze hadden een eigen visie op hoe ze hun kinderopvang wilden runnen. Een gezellige en warme omgeving creëren, verschillende activiteiten doen met de kinderen zoals brood bakken, soep maken, de koeien voederen,…
Het concept sloeg meteen aan. Vrij snel hadden ze 45 kinderen. Per dag vangen ze momenteel 25 kindjes op. Ze konden nog jaren zo doorgaan. Echter vanaf april 2014 gaat het nieuwe, strengere decreet van de Vlaamse Overheid in voege. Kleine kinderdagverblijven zoals Villa Kakelbont moeten aan dezelfde eisen voldoen als grote kinderdagverblijven.
Het nieuwe decreet eist, alweer eens, enkele aanpassingen aan de infrastructuur. Zo wou de het Federale Voedselagentschap dat er op de toiletten warm en koud water verkrijgbaar is. Er zou aan de ingang een sassysteem moeten komen. Er zou in de keuken aanpassingen moeten gebeuren zoals een automatische kraan, aanwezigheid van vleesthermometer en pedaalemmer,… Die aanpassingen kosten telkens geld. Als men de aanpassingen niet doorvoert, zouden Ilse en Sarah niet langer 25, maar slecht 18 kindjes mogen opvangen. Daardoor dreigen ze minder inkomsten te krijgen.
Daarenboven kreeg Villa Kakelbont eerder ook al de arbeidsinspectie over de vloer. Ze mogen van de inspectie niet meer werken met zelfstandige kinderverzorgsters. De mensen die komen helpen moeten via een interimcontract worden vergoed. De loonkost is zeer hoog. Zij betalen 5.500 euro om iemand 8 weken bij hun in dienst te hebben. Met de winstmarges die een kinderdagverblijf heeft, is dat een onmogelijke investering. Ze werken nu al 55 uren per week voor een nettoloon van 1.200 euro. Dat is niet vol te houden.
Er wordt in de kinderopvang met een vaste dagprijs gewerkt en niet met het IKG systeem (inkomensgerelateerd systeem). Sommige ouders waren zelfs bereid om een veelvoud van de huidige prijs te betalen, opdat Sarah en Ilse hun opvang toch maar zouden openhouden. Echter dit zagen ze niet zitten, omdat ze dit niet eerlijk vonden ten opzichte van ouders die zo een som niet kunnen betalen.
Door de nieuwe opgelegde investeringen en de eindeloze nieuwe regels en decreten van de Vlaamse Overheid zien Ilse en Sarah zich genoodzaakt een punt te zetten achter de populaire Villa Kakelbont. De overheid maakt het hen onmogelijk om voort te doen. Het nieuwe decreet is voor hen de druppel.
Naar hun visie wil het nieuwe decreet vooral gaan naar ofwel onthaalouders (max 8 kindjes) ofwel grote groepsopvangen. Het is vooral massaproductie en veel regels rond veiligheid/kwaliteit infrastructureel. Door te werken met grote groepen van kinderen zien zij kwaliteit en binding met ouders wat verloren gaan.
Ook missen ze in het decreet richtlijnen rond pedagogische vorming. Daar is niks over terug te vinden en dat is toch wel een essentieel punt. Als ouder wil je toch dat je kind een goede scholing krijgt.
In het nieuwe decreet wil men vooral ook gaan naar een IKG systeem. Dit zorgt voor oneerlijke concurrentie tussen opvangen die werken volgens een dagprijs op basis van inkomen en opvangen die werken op basis van een vaste dagprijs. Daarenboven krijgt niet elke opvang toestemming van Kind en Gezin om te werken met het IKG systeem.
In opvanginitiatieven waar ouders betalen volgens hun inkomen, zal ook het principe gelden van ‘opvang bestellen = opvang betalen’. Ouders krijgen wel een ‘korfje’ respijtdagen, dagen waarop de kinderen gerechtvaardigd afwezig zijn (bv. door ziekte of bij snipperdagen). Voor kinderen die voltijds naar de opvang komen, gaat het om 18 dagen op jaarbasis. Is er opvang besteld en is het aantal ‘respijtdagen’ op, dan moeten ouders betalen en kan de opvang een bijdrage vragen.
Op dit moment is er ook geen enkele ondersteuning van de Vlaamse Overheid uit om een kinderopvang die dan toch de deuren moet sluiten, te laten uitdoven zodat de ouders niet van de ene dag op de andere met hun kind op straat staan. Dit zorgt voor heel wat stress en spanning bij jonge, werkende ouders. Ilse en Sarah hebben hun klanten reeds in januari ingelicht, opdat deze toch nog enkele maanden de tijd hebben om een alternatief te vinden.
Met pijn in het hart hebben deze gedreven kleuterleidsters beslist hun droom op te geven en terug te keren naar het onderwijs. Ze hadden echter nog jaren kunnen doorgaan met dit prachtige initiatief, ware het niet dat ze nu door de regelneverij gefnuikt worden.
Zelfstandige opvanginitiatieven zoals Villa Kakelbont zouden juist een maximale ondersteuning moeten krijgen van de Overheid. Gedrevenheid en initiatief moeten gekoesterd worden in deze maatschappij. Daar wil ik mij dan ook de komende jaren maximaal voor inzetten.
Freya Saeys
